Een land apart

Kia ora me te mai,

Dat zeggen de Maori om je welkom te heten en je te begroeten. Het zijn woorden die ik bij elke plek die ik bezocht in Nieuw-Zeeland (NZ) weer opnieuw hoorde. Voor degenen die zich afvragen wat Maori zijn, dit zijn de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland, ze leven in stammen en houden nog steeds vast aan hun cultuur en oude gebruiken. Een cultuur die ons vreemd is maar waar ik een beetje van heb mogen proeven. Maar laat ik beginnen bij het begin.

Op 13 januari kwam ik aan in Auckland, een stad waarvan veel mensen denken dat het de hoofdstad van NZ is maar dat is Wellington. Op het vliegveld werd ik opgewacht door Elizabeth (de moeder van Amanda, waarmee ik in Thailand 3 jaar geleden heb samengewerkt) en gelukkig herkende ik haar meteen. Amanda zelf werkt op dit moment in Australie in Cairns en zij was dus niet NZ. We reden bijna 2 uur naar hun woonplaats die ten zuiden van Auckland ligt; Hamilton of nog specifieker, Cambridge. Toen we de oprit opreden viel mijn mond langzaam open, ik had wel verwacht dat ze bij Amanda thuis genoeg geld hadden; ze zat immers op de Hotelschool in Zwitserland en die staan bekend als de duurste hotelscholen, maar wat een huis! Ik maakte kennis met Amanda’s vader Bryan, begroette haar broertje Quinn (die ik ook al in Thailand had ontmoet) en speelde even met haar twee schattige hondjes Bonnie en Rodney. Ik ging vroeg naar bed want de vlucht was niet zo prettig voor mijn oren geweest. De volgende dag ging ik met Quinn naar de dokter en die constateerde na 1 blik in mijn oren dat ik inderdaad een oorontsteking had, hij gaf me antibiotica (druppels) en zei dat het nog zeker een week zou duren voordat het over zou zijn.

Na wat surfen op internet wist ik hoe ik in NZ wilde gaan rondreizen: met een hop-on hop-of bus. Het bedrijf waarmee ik zou gaan reizen heet ‘Stray’ wat rondzwerven betekent. Het concept van dit bedrijf is als volgt: zij hebben ongeveer 25 chauffeurs en evenzoveel bussen. Deze chauffeurs leggen binnen gemiddeld 25 dagen een route door heel NZ af. Op deze route zitten verschillende punten waar je op de bus kunt stappen of eraf kunt gaan. Zij stoppen op alle plekken waar je zou willen stoppen en zorgen altijd voor accomodaties waar je zelf niet zo snel zou komen. Je koopt een buspas bij Stray waarmee je 1 jaar lang door NZ mag rondreizen. Zelfs nu na mijn 4 weken kan ik over een half jaar terug komen en het allemaal weer opnieuw doen als ik wil.

Ik vertrok op vrijdag 17 januari vanuit Hamilton met de bus en we deden het Noordereiland in een week. Ik was in eerste instantie niet zo onder de indruk van wat ik zag, ik vond dat het te vergelijken was met Oostenrijk en was een beetje teleurgesteld. In Rotorua ben ik gaan raften en zijn we van een 7 meter hoge waterval afgegaan en allemaal in de boot blijven zitten, dit is een behoorlijke prestatie omdat bijna iedereen eruitvalt! We verbleven 2 keer bij Maori, de eerste avond was een echte show maar de tweede avond vond ik veel mooier, puur. Deze mensen hadden pas een paar maanden hun lodge gebouwd en met de backpackers die langskwamen wilden ze de arme mensen uit hun dorp helpen. Om een voorbeeld te geven; voor Maori is eten heel belangrijk en als ze gasten krijgen maken ze altijd heel veel eten want het zou echt niet kunnen dat ze te weinig zouden hebben. Uiteraard blijft er altijd eten over op het eind van de avond en dat hebben wij ingepakt in van die piepschuimbakjes en dat wordt dan naar de mensen gebracht die het echt nodig hebben. Door toerisme op deze manier te verwelkomen in hun dorpje willen ze de andere mensen laten zien dat zij dat ook kunnen doen en zo proberen ze iedereen een kans op een nieuw leven te geven.

Toen we bij onze volgende lodge aankwamen ‘Blue Duck Station’ begon ik het Noordereiland meer te waarderen. Deze logde was in the middle of nowhere en ik vond het prachtig, alleen maar een grote boerderij, veel schapen, koeien en honden. Hier heb ik overigens de aardbeving gevoeld die zijn episch centrum in Wellington had, 6.3 op de schaal van Richter jawel! Het viel allemaal wel mee, ik zat buiten te lezen en dacht eerst dat er een kudde koeien aangerend kwam. De volgende dag was Tongariro Crossing day maar dat ging helaas niet door vanwege het weer; wat een teleurstelling, ik wilde dat zo graag doen! Het is een wandeling van 20km over bergen en langs meren op een hoogte van 1886m. Het weer is hier sowieso een verhaal apart, het ene moment schijnt de zon en het andere moment moet je een vest aantrekken omdat het zo fris is. Vooral in de avond koelt het behoorlijk af, als je dan buiten zit heb je wel een lange broek en een dik vest nodig. Ze zeggen hier ook wel dat je alle seizoenen op een dag kunt krijgen en dat is zeker waar.
Vervolgens reden we door naar Wellington waar we ‘s avonds feest hebben gevierd en de volgende ochtend heel vroeg op moesten om de ferry naar Picton, het Zuidereiland, te nemen. De boottocht duurde ongeveer 4 uur en toen we van de ferry afgingen slaakte ik een zucht van verllichting, dit was NZ zoals ik het me had voorgesteld. De zon scheen, de bergen waren groen, er floten vogeltjes; het was prachtig! We reden naar onze eerste bestemming en dat was Abel Tasman, 1 van de mooiste plekjes in NZ, naar mijn mening. Samen met mijn nieuwe vriendinnen Nynke, Marjolein en Linda maakte ik een wandeling van 4 uur en ‘s avonds ging ik met Linda iets heel spannends doen: Skydiven (uit een vliegtuig springen vanaf ongeveer 4km hoogte). Dat was echt een ongelofelijke ervaring! Ik zou het zo weer doen. Deze plek was ook heel mooi om het te doen omdat je het Noorder- en Zuidereilland kunt zien vanuit de lucht. Het was geweldig, je voelt je zo vrij als je omlaag valt en daarna als je met de parachute uitgeklapt door de lucht zweeft en het adembenemende uitzicht in je kunt opnemen. De groep waarmee we nu waren was een gezellige groep wat ervoor zorgde dat we ‘s avonds met z’n allen om een kampvuur zaten, jongens hun gitaren erbij pakten en we allemaal liedjes zongen.

Onze volgende stop is ook een van mijn favorieten, het dorpje Franz Josef met 300 inwoners dus nog kleiner dan Geulle! Hier deed ik met Linda en Marjolein een gletsjer wandeling van 2 uur (onder begeleiding) maar we moesten eerst met de helicopter omhoog worden gebracht. Dit omdat de gletsjer de laatste jaren gesmolten is en je dus niet meer te voet naar het begin van de gletsjer kunt. Ik vond dit een fantastische ervaring. Toen ik daar in een gletsjerspleet stond, in mijn soort van winterkleding met het zonnetje op mijn hoofd en waar ik ook keek bergen zag, wist ik dat ik stiekem meer een wintermens ben dan een zomermens. Ik heb met volle teugen genoten! Op onze tocht naar Queenstown bezochten we Lake Wanaka en dat was ook ontzettend mooi, een meer te midden van alleen maar bergen levert prachtige plaatjes op. Toen we in de avond nog even naar het meer liepen met z’n vieren zat er een jongen gitaar te spelen en na een tijdje geluisterd te hebben ben ik naar hem toe gegaan om een liedje mee te zingen.

Queenstown staat bekend om het bungyjumpen. AJ Hackett is degene die in 1988 voor de eerste keer vanaf de Kawarau Bridge sprong met een elastisch touw om zijn enkels gebonden. Vanaf toen werd bungyjumpen iets wat de adrenaline door meerdere lichamen liet stromen en onderhand is het over de hele wereld bekend. Er is bij AJ Hackett in Queenstown een 134m hoge bungy, die ik echt niet aandurfde maar Nynke wel. Wat een ongelofelijke sprong! Wij zouden samen de Canyon Swing doen, ik zeg; zoek het even op op youtube! Helaas ging het niet door vanwege de wind, ik vond het echt heel jammer want ik had me er helemaal op ingesteld. Het is een vrije val van 70m en dan wordt je doorgeschoten naar de andere kant van de canyon. Je hangt dus tussen 2 bergen in! In Queenstown hebben we in ieder geval een leuke tijd gehad, het is mijn favoriete stad in NZ. Er is veel te doen, Marjolein en ik zijn nog gaan rodelen van een berg af, je kunt er leuk uitgaan en dat hebben we dan ook elke avond gedaan. Op 1 avond heb ik zelfs nog met een bandje gezongen! Ik ben ook met Marjolein naar Milford Sound gegaan, dat zijn fjorden die je vanaf een boot bekijkt, echt heel mooi.

Onze volgende stop was een berg, Mount Cook en die was prachtig want op zijn top lag sneeuw. We maakten een wandeling van dik 3 uur en daarna zat ik op ons balkon te lezen en van de besneeuwde top te genieten. In de ochtend vertrokken we naar Rangitata gingen en daar hebben we eens lekker een dag van de zon genoten. Hier kun je de sterren heel goed zien dus ben ik ‘s avonds sterren gaan kijken. We reden door naar Christchurch airport en daar ging Nynke ons verlaten, toen waren er nog maar 3. Onze laatste stop was in Kaikoura voor de mensen die wilden gaan walvis spotten of met dolfijnen zwemmen. Linda heeft de zogenaamde ‘spermwhale’ gezien die er (zegge ze) voor zorgt dat de zee zo zout is.

Op onze terugweg naar het Noordereiland hadden we nog een plek waar we wilden stoppen. Ik ben met Marjolein uitgestapt bij het Tongariro National Park zodat we onze wandeling alsnog konden maken. Hier namen we afscheid van Linda en onze geweldige chauffeur Kea, toen waren er nog maar 2. Er werd fantastisch weer voorspeld, kon niet beter. We hadden ons goed voorbereid met extra waterflesjes, eten voor ‘s avonds, energie repen voor onderweg en wat snoepjes voor de suiker. Helaas hadden we het tasje waar dit allemaal in zat in de bus laten staan en die was onderweg naar Auckland. Dat was dus een beetje balen want het kleine winkeltje dat hier bij het tankstation zat was heel duur. Nou ja, niets aan te doen, de wandeling was in ieder geval een feit. Zo mooi als de dag begon, met een heerlijk zonnetje hoog aan de hemel, zo snel sloeg het weer om. We waren een goed half uur onderweg en het begon te regenen, te waaien (stormen beter gezegd) en het werd daardoor ook frisser. Hoger op de berg kwamen we in de mist terecht en konden nog maar 10m vooruit kijken. Normal gesproken duurt deze wandeling een uur of 8, er zijn veel mooie uitzichten waar je even wilt blijven staan voor een foto, je kunt je lunch naast een prachtig blauw meertje eten en je neemt de tijd. Wij hebben de wandeling in 5 uur gedaan! We konden helemaal niets zien en hoefden ook niet rustig ergens te gaan zitten om te genieten van onze boterham. Al met al was het een interessante wandeling! 20km waarvan de helft bergop is, is best pittig. Maar toen we weer bergaf gingen en door een soort van regenwoud liepen was ik het voorgaande vreselijke stuk alweer vergeten. Ik hou nou eenmaal van wandelen. Helaas hadden we de ochtend na onze wandeling maar 1,5 boterhammetje per persoon vanwege ons vergeten boodschappentasje. Toen 1 van de jongens kwam aangelopen en vroeg of we lekker ontbeten hadden zei ik dat ik zo’n honger had dat ik wel een beer op kon. Vijf minuten later stond er een man aan onze tafel die zei: ik hoorde dat jullie honger hebben, jullie mogen mijn ontbijtvouchers hebben. We konden onze oren niet geloven en ons geluk niet op, zo blij!

Daarna reden we door naar Auckland voor onze laatste paar dagen samen en voor een rendez-vous met Marielle (waarmee ik een busje heb gehuurd in OZ). We hebben het ontzettend naar onze zin gehad met z’n allen, wat een avontuur was het! Ook Marjolein vertrok naar Australie en na een afscheid waarin we afspraken elkaar weer op te zoeken in Oz, was ik weer alleen. Ik had nog 2 reisdagen voor de boeg en dan was de reis voor mij ook afgelopen. Ik stapte op een nieuwe bus en reed naar Hahei waar ik eens heerlijk in mijn eentje een lekkere wandeling heb gemaakt naar Cathedral Cove en waar ik een heel gezellige laatste avond heb gehad met een hoop leuke mensen. De volgende dag stapte ik uit de bus in Hamilton en haalde Elizabeth mij weer op om naar Cambrigde te rijden waar ik nu al een weekje zit.

Nog een weekje hier lekker een beetje hardlopen, zwemmen, genieten van de omgeving en van het niets doen en dan weer terug naar Oz. Kijken wat me daar te wachten staat. Tegen de tijd dat ik in het vliegtuig zit ben ik 3 maanden weg al lijkt het zoveel langer. Het lijkt net alsof ik al ontzettend veel gedaan heb terwijl ik van Oz nog bijna niets gezien heb. Gellukkig heb ik NZ wel helemaal gezien en ik vond het prachtig. Er zijn hier best veel Nederlanders, voornamelijk boeren, maar toch zou ik hier niet willen wonen. Ik vind de mensen hier een beetje gereserveerd, afstandelijk en heel anders dan Australiers (die ik heel leuk vindt) die meer weg hebben van Nederlanders. Ik heb hier ook bijna alleen maar rijke mensen ontmoet, met grote huizen en zwembaden, tennisbanen, met kinderen die op privescholen zitten en naar de duurste opleidingen gaan. En waar het aan ligt? Al sla je me dood. Ze verdienen hier drie keer zoveel als bij ons maar het levensonderhoud is ook duurder. Het is een raadsel.

Ik ben benieuwd wat jullie van mijn verhaal vinden, behalve dan dat het erg lang is. Ik hoop dat in Nederland ook alles goed gaat en dat jullie aan het genieten zijn van de medailles die we winnen op de spelen (ik hou het wel bij hoor!).

Groetjes en veel liefs voor iedereen,
Staschja