Living the dream

Hallo allemaal!

Precies een maand geleden schreef ik dat ik op reis ging naar Australie, onderhand ben ik er dus 3,5 week en het bevalt ontzettend goed. Ik hoorde van mama dat er al mensen waren die vroegen hoe het met me gaat; nou, het gaat prima.

Na een reis vqn om en nabij 40 uur, die me heel erg is meegevallen, kwamen we aan in Sydney. We werden opgehaald door twee jongens van Australian Backpackers (AB) en reden in een busje naar een punt vanwaar we Opera House en de Harbour Bridge konden zien. De bekende groepsfoto werd gemaakt en we vervolgenden onze tocht naar de ferry om naar Manly te gaan. Manly is een soort wijk naast Sydney waar iedereen ontzettend gezond is (mensen gaan om 6 uur 's ochtends hardlopen, surfen, wakeboarden etc.) en waar het even heerlijk bijkomen is. Onze groep bestond overigens uit twintig mensen en is hartstikke leuk!

De eerste vier dagen hadden we een introductie van AB waarin we een trip naar de Blue Mountains hebben gemaakt met de hele groep, een regeldag hebben gehad (bankrekening openen, medicare regelen, laten zien waar je auto's kunt huren/kopen etc.), een tour te voet door Manly hebben gedaan en een bezoek aan een dierentuin hebben gebracht waar we de eerste Australische dieren zagen.
In deze paar dagen had ik al een aantal vrienden gemaakt waarmee ik een superleuke band heb. Marielle zat naast mij in het vliegtuig vanaf Amsterdam dus we hebben elkaar goed leren kennen gedurende de vlucht. Mabel, Lars en Frank hebben we tijdens de tussenstop in Taiwan en daarna in Manly beter leren kennen. Wij drie meiden kwamen er al gauw achter dat we hetzelfde plan hadden, namelijk de 'onderkant' van Australie bekijken voor oud en nieuw en besloten dan ook dit samen in een gehuurd busje te doen.

Dus zo gezegd zo gedaan, op 5 december vertrokken we naar het zuidelijke punt van Sydney om de bus op te halen. Alles was nog een grote verrassing. We kregen een busje genaamd 'The Hoff' (naar David Hasselhoff) en gingen op weg. We vertrokken naar Melbourne en stopten in Wollongong. We wisten nog niet zo goed hoe het allemaal werkte en besloten een tourist park (camping) op te zoeken. Bleek dat we behoorlijk veel moesten betalen en daar hadden we uiteraard geen zin in. We wisten al dat het illegaal is om in Australie je bus/auto gewoon ergens neer te zetten en daar te slapen. Daarom reden we een heel grote parkeerplaats op bij een hotel, motel en bottle shop (dit is de enige plek waar je in Oz alcohol kunt krijgen, niet gewoon in de supermarkt zoals bij ons). We parkeerden onze bus en klapten de stoeltjes uit. We besloten ons gasplaatje te gebruiken om water te koken en noodles te eten. Ik bekeek het apparaat en zag al snel hoe ik hem aan moest doen, dat deed ik en vervolgens stond het hele ding in de fik. We probeerden het te blussen met water maar dat lukte natuurlijk niet, ik was niet echt van plan om mijn handdoek te gebruiken om het vuur uit te maken dus ik zocht een bbqtang, Mabel en ik bliezen het vuur naar de andere kant en zo kon ik het knopje omdraaien. Na een aantal seconden van stilte begonnen we allemaal te lachen. Die avond hebben we koude wraps met strooikaas en een wortel gegeten. Ter informatie, het lag niet aan mijn kunsten maar aan een lekkende gasfles.

Er werd gelukkig niet door de politie aan ons raam geklopt en we hadden de wekker om 6 uur gezet dus we waren alweer snel onderweg. We reden behoorlijk wat kilometers en eindigden in Genoa, een klein plaatsje in Victoria (een nieuwe staat, Sydney ligt in New South Wales). Het was al laat en we wilden eten dus zochten we via de GPS (ja ja, kan niet ontbreken bij een roadtrip als deze, ook al ben ik super blij met de kaart van Oz die ik van Kryschja heb gekregen) naar eetgelegenheden. We zagen een bord met mes en vork en Marielle gilde van blijdschap. Toen ik de straat inreed zagen we eigenlijk niets. Ik was al aan het omdraaien toen ik 3 vrouwen op een veranda zag. Ik stopte, stapte uit en ging aan de dames vragen waar we heen konden. Uiteindelijk aten we in de pub waar we blijkbaar voor stonden, dronken een wijntje van de dames en kregen een adres van een dochter die in Melbourne woonde. Ze wezen ons nog een gratis camping met douches iets verderop en we waren weer helemaal blij. Na wederom een onrustige nacht in de bus, we hadden ondertussen ondervonden dat het niet heel comfortabel is om met drie meiden achterin een busje te slapen (lees; als er 1 draait, draait de rest automatisch mee en als er 1 verkouden is wordt de rest vanzelf ook verkouden), reden we verder naar Melbourne, onze eerste bestemming. We kwamen er 's middags aan en hadden Gipsy (de dochter) al gebeld. We kregen haar adres en reden er makkelijk naartoe. We mochten op hun oprit parkeren en ze vroegen zelfs of we in het huis wilden slapen. Daar zeiden we uiteraard geen nee tegen en als een wederdienst maakte ik mijn heerlijke broccolipasta voor hun.

De volgende dag kochten we een soort van ov-pas voor de trein en gingen naar Melbourne. We belden Tinkel die ook in onze groep zat en dronken samen een kop koffie en gingen naar de Queen Victoria Market. Dit is een hele grote markt, bijna helemaal overdekt en je kunt er ontzettend veel dingen krijgen. Het weer was niet zo heel goed, er was bijna geen zon, en dat beinvloedt je kijk op een stad; we vonden het dus niet zo leuk. We gingen nog langs het werk van Gipsy, zij werkt voor een ijssalon die ijs op een bevroren marmeren plank legt en daar nog dingen doorheen mixt (snoepjes, m&m's, koekjesdeeg wat je maar wilt eigenlijk) en dan krijg je het in een bakje. Ontzettend lekker! We besloten om de volgende dag verder te rijden richting de Great Ocean Road (GOR) omdat we er niets voor voelden nog een dag naar Melbourne te gaan.

We wilden eerst nog graag naar Philip Island omdat je daar 's avonds kleine pinguins in een soort van parade het strand op ziet komen dus reden we daarheen. Helaas regende het al vanaf het moment dat we vertrokken uit Melbourne en we hebben bij aankomst op het eiland zelfs in de bus zitten wachten tot het iets minder hard regende. Na een kop koffie en lunch besloten we dat we niet gingen wachten op de pinguins. Het regende nog steeds en er was ons verteld dat het daar 's avonds heel koud is omdat alleen Tasmanie tussen Philip Island en Antartica ligt waardoor er een heel koude wind waait. We stapten weer in de bus en reden verder richting de GOR. Na een lange dag met veel kilometers te hebben gereden voor niks en ook nog eens veel geld te hebben betaald voor een hele grote ferry, kwamen we uiteindelijk aan in Queenscliff. We vonden een camping en samen met Mabel liep ik naar de receptie om de kosten te inventariseren. Ik vertelde ons zielige verhaal (veel geld verspeeld door het weer etc.) en Mabel kreeg een bloedneus en we hadden het weer geregeld; gratis verblijf op de camping!

‘s Ochtends gingen Marielle en ik hardlopen en toen we weer bijna bij de camping waren stond er een oud mannetje in de tuin te zwaaien.
In eerste instantie dachten we dat hij ons aanmoedigde maar toen we dichterbij kwamen riep hij om hulp dus gingen wij meteen in de rem. Hij zei dat hij niet meer terug in zijn huis kwam (20 meter). Dus hielpen we hem samen naar binnen en smolten zo ongeveer vqan de hitte! De man zelf was al dik aangekleed (lange broek, dikke trui, wollen sokken in pantoffels) maar binnen was de open haard zelfs aan. We zagen verschillende lege flessen drank naast de bank (waarop nog een muts lag voor het geval dat het echt koud zou worden) staan en begonnen ons af te vragen wat we ervan moesten denken. De man vroeg of we misschien iets te drinken wilden; een biertje? Waarop Marielle zei dat het daarvoor veel te vroeg was, het was 8 uur! Hij vroeg of we wilden blijven want hij was zo alleen en we konden wel bij hem wonen en ga zo maar door, toen vonden we het wel tijd om te gaan. Apart volk… We vervolgden onze tocht en kwamen aan in Torquay; het begin van de GOR. Van daaruit reden we door naar Cape Otway National Park, Blanket Bay waar we gratis overnacht hebben. We hebben onderweg prachtige stukjes natuur gezien en met de twee ultieme toeristen waarmee ik reis moesten we overal stoppen. We zagen onze eerste wilde koala en ontmoetten twee Britten en nog drie Duitsers waarmee we ‘s avonds om een kampvuur zaten.

De volgende dag reden we verder en hadden bijna geen benzine meer dus reden we naar Princetown want Kryschja had me verteld dat dat een dorp is dat nog kleiner is dan Geulle en dat er een tankstation zat. We arriveerden opgelucht bij de pomp, was die kapot! Moesten we weer 40 km terug naar Laver Hill om te tanken. We reden naar Warnambool van waaruit je omhoog kunt rijden naar de Grampians, een heel mooi natuurgebied in het midden van Victoria. Onderweg zagen we Tower Hill (mooie natuurplek waar eindelijk de zon weer begon te schijnen), de Twelve Apostles (grote stenen die uit de zee steken), Loch and Gorge (een hele mooie baai op aanraden van mijn zusje) en nog veel andere dingen. We sliepen op een hele mooie plek genaamd Jimmy’s Creek waar we een zeer ouderwetse douche hadden; een hokje van golfplaten waar een emmer in hangt die je zelf met regenwater moet bijvullen en die een kraantje heeft. Toen we ‘s ochtends de deur van de bus opendeden zaten de kangaroos voor onze deur vredig gras te eten.

We besloten een wandeling te maken aangezien er daar nogal veel van zijn in de Grampians. We deden de Boronia Peek walk en werden na een heftige klim beloond met een prachtig uitzicht vanaf een grote partij rotsen. We gingen alvast een kijkje nemen bij Reeds Lookout en The Balconies want op 1 van deze prachtige plekken wilden we ‘s avonds de zonsondergang zien. Wat een geweldig uitzicht was dat! Helaas is er van de zonsondergang niets gekomen want het was nogal bewolkt. We sliepen op een soortgelijke camping alleen heette deze Smiths Mill. De volgende dag regende het helaas weer en we hadden eigenlijk het plan om naar McKenzie Falls te gaan. Gelukkig was er een koffietentje dus bestelden we drie koffie en haalden onze boekjes uit de bus. Toen het twee uur later weer wat opklaarde trokken we onze gympen aan en begonnen aan een nieuwe tocht, wederom prachtig! Toen we later lunchten in ‘het centrum’ (letterlijk maar 1 straat) maakten we een praatje met de eigenaar en we eindigden uiteindelijk via hem in een super mooi ecohostel waar we weer gratis mochten parkeren. Nadat ik een praatje had gemaakt met de eigenaars kregen we drie sleutels en mochten we gratis overnachten in een kamer! Ik weet ook niet hoe we het iedere keer weer geregeld krijgen. We aten samen met een Duitser die ook in het hostel sliep en hadden een gezellige avond. We sliepen in ieder geval zo goed dat we besloten nog een nacht te blijven en overdag gebruik te maken van de heerlijke ligbedjes in de zon. We reden nog even naar het dichtsbijzijnde dorp om wat boodschappen te halen en bbbqden ‘s avonds met de eigenaar en een jongen die hem helpt in en rondom het hostel. Het beviel ons zo goed in dit hostel dat we nog een nacht bleven, deze twee extra nachten hebben we maar voor 2 personen hoeven te betalen en het was maar 23 dollar per persoon, behoorlijk goedkoop. We wilden eigenlijk graag nog werken aangezien de centjes snel gaan omdat alles hier zo duur is. Dus zochten we op gumtree naar werk. Gumtree is een beetje als marktplaats alleen kun je hierop dus ook baantjes vinden of mensen zoeken die met je mee willen rijden als je een auto hebt en plek overhebt (goed voor de benzine kosten). We vonden een advertentie die vroeg voor fruitplukkers, zo snel mogelijk want de abrikozen waren rijp en die moesten van de bomen af. Dus we belden, zeiden dat we eraan kwamen en stapten in de bus. Aan het eind van de middag kwamen we aan in Shepparton bij het hotel waar we moesten zijn. Ze hadden ons aan de telefoon verteld dat het een mooi hotel was en dat we het vast fantastisch zouden vinden maar helaas was wat we zagen een grote teleurstelling. Mijn accomodatie in Thailand was nog beter, en dat wil wat zeggen. We ontmoetten een Fransman en een Italiaanse en na wat gratis bier en een zeer improvisorisch avondmaal gingen we op tijd naar bed om goed uitgerust aan de werkdag te kunnen beginnen.

We stonden vroeg op en werden om 7 uur opgehaald samen met de Fransman. Toen we aankwamen bij het veld met alle abrikozenbomen en de boer ons de kisten liet zien die we moesten vullen warden we lichtelijk ontmoedigd; ze zijn immens groot. Maar dapper gingen we aan de slag. 8 uur, veel zon en warmte later waren we klaar en hadden we met zijn vieren 6 kisten gevuld wat resulteerde in 50 dollar de man. We bedankten de boer en vertelden hem dat hij voor morgen maar nieuwe gekken moest zoeken die dit sh*twerk konden doen. We sliepen nog 1 nacht in het afschuwelijke hotel en vertrokken de volgende dag naar Nagambie. Marielle had haar Lonely Planet (boek voor op reis) opengeslagen en gezocht naar een plek waar water was omdat het de komende dagen heel warm zou worden. We ontmoetten een man in een winkeltje die vroeg of we werk zochten, ons een plek vertelde waar we veilig naast het meer konden staan en die ons later ophaalde met zijn speedboot om het meer even onveilig te maken. Hij bracht ons terug en wees naar een huis waar we naar een Fransman (alweer) moesten zoeken zodat we onze bus in de achtertuin konden parkeren. Uiteindelijk sliepen we in het huis, is de Australische eigenaar thuisgekomen en zijn we uitgenodigd om kerst met hun te vieren. Als wederdienst poetsen wij elke dag het huis, werken we in de tuin en koken het eten. Wij leven de droom met een uitzicht waar ieder levend mens blij van wordt. We blijven nu hier tot na kerst en rijden dan op ons gemak terug naar Sydney waar we de bus weer moeten inleveren na oud en nieuw. Alcohol is in Australie verboden met oud en nieuw op openbare plekken dus, waarschijnlijk geen champagne voor mij dit jaar. Gelukkig ben ik met leuke mensen en hebben we een super tijd met elkaar. Marielle en Mabel zijn echte vriendinnen geworden en als je met zijn drieen in een busje woont leer je elkaar erg snel erg goed kennen.

Ik voel me hier dus helemaal thuis in Australie en kom nog lang niet naar huis. Als ik een knappe Australier aan de haak sla of een baan kan vinden, blijf ik misschien wel langer dan ik eerst gedacht had, maar alleen de tijd kan dat uitwijzen.

Lieve mensen, alvast hele fijne feestdagen voor jullie allemaal, ik zal hier in 35 graden genieten van kreeft en eend in het gezelschap van heerlijke mensen, maar ik zal jullie zeker missen en aan jullie denken!

Heel veel liefs,

Fantapants (mijn nieuwe bijnaam, vanwege mijn rode/oranje haar en het drankje Fanta dat oranje is noemen Australiers mij zo)