Rijst, rijst en nog eens rijst!

De titel zegt het al; rijst als ontbijt, als lunch en als avondeten. Ik ben al niet zo’n rijstliefhebber, laat staan dat ik het 3 keer per dag met alleen maar super pittige dingen erbij lekker vind. Ik was dan ook erg blij dat ik vrijdag en zaterdag mijn Guest Experience had! Dat houdt in dat je 1 nacht in het hotel mag slapen. Je mag tevens ontbijten, lunchen en dineren en gebruik maken van alle faciliteiten. Normaal doe je dit op de dag dat je aankomt maar bij mij was het toen Chinees Nieuwjaar en was het hotel vol.

Behalve heerlijk was het ook wel een beetje awkward. De staff die mij al had zien werken vroegen allemaal of mijn ouders er soms waren en de meesten snapten er geloof ik niks van. Ze lieten in ieder geval duidelijk merken dat ze het niet eerlijk vonden of het er niet mee eens waren. Maar goed, ik laat me niet uit het veld slaan.

De kamer was echt prachtig! Wauw. Stel je voor dat ik hier 5 maanden in kon wonen. Dan werd ik wel iedere ochtend wakker gemaakt door alle rennende en schreeuwende kinderen in het hotel die blijkbaar zijn samengepropt op mijn gang. So, it actually has a downside…

Lunch had ik meteen na het inchecken, alleen aan het strand. Dineren deed ik ’s avonds samen met mijn collega trainees. Het was erg lekker. We gingen naar Café Fleuri, ‘the international restaurant’, dat doen we (blijkbaar) elke vrijdag met z'n allen. Ik merkte wel dat mijn buik na een week rijst toch enige moeite had met het Europese eten.

’s Avonds heb ik foto’s gemaakt tijdens onze Italian night (ze doen hier aan ‘theme nights’ in het grote restaurant, met shows en alles) en zelfs nog even gezongen met de live band van het hotel.

Voor zover mijn Guest Experience
waarover ik natuurlijk meteen alles wilde vertellen.

Ik kwam dus vorige week zaterdag aan bij Le Méridien. Nadat ik mijn kamertje had verkend, een rondleiding over het hele terrein had gehad door Sergio (1 van de andere trainees) en mijn koffer had uitgepakt, kwamen Anne & Casper me ophalen. Met z’n 3en op 1 scooter zijn we naar Patong gegaan, het centrum. Daar hebben we ’s avonds ook gegeten en we hebben Joanna, Jos en Yannic nog gezien. Later hebben ze me weer afgezet bij de staff compound (waar dus alle trainees en ook sommige medewerkers wonen). Ik voelde me ontzettend geïntegreerd toen we met z’n 3en op 1 scooter zaten en tussen het drukke verkeer door crosten! Super!

Zondag (of eigenlijk zaterdagnacht) leerde ik mijn kamergenootje kennen, een Duits meisje genaamd Filiz. Ze is heel aardig en we kunnen goed met elkaar overweg, we zijn ook op verschillende punten redelijk hetzelfde en dat vind ik erg prettig. Samen met haar vriendje, Gaetano en Amanda (de andere trainees) en Anne en Casper met nog 2 andere Banyan Tree trainees, zijn we naar het strand gegaan. Naar Paradise Beach. Het was een heerlijke dag.

Maandag begon mijn orientation. De komende 3 dagen moest ik me aan alle afdelingsmanagers en hun medewerkers gaan voorstellen. Heel leuk.. NOT! Vaak moest ik ontzettend lang wachten op iemand waarmee ik eigenlijk een afspraak had. Of ging de afspraak helemaal niet meer door. Toen ben ik mijn lijstje maar gewoon gaan afwerken op mensen die wél aanwezig waren.

Op maandag moest ik ook naar het ziekenhuis voor een medical check, voor mijn work permit. Ze namen mijn bloeddruk, ik moest in een doosje poepen en ze namen bloed af. Ik vond het vreselijk en het koste ook nog een hoop geld. Ik moest ook nog pasfoto’s laten maken en een kopie van de sleutel van mijn kluisje, wat een gedoe allemaal. Gelukkig had het hotel me wel een taxi ‘meegegeven’.

Zondag en maandag voelde ik me niet op mijn best. Er kwam zoveel op me af! Al die nieuwe dingen, mensen, indrukken. De andere trainees vertelden me een heleboel over wat zij hier al hadden meegemaakt en dat was niet allemaal even leuk. Toen moest ik die medical check nog doen en de hele dag stonden de tranen letterlijk in mijn ogen. Het liefste nam ik het 1e vliegtuig terug. Maar, ik zou Staschja niet zijn als ik dat deed. Dus beet ik op mijn lip en ging stug door.
Gelukkig zijn de anderen hier heel aardig en dat helpt op zo’n moment. Ze kennen het gevoel want ze hebben het zelf ook gehad. ’s Avonds heb ik Angèle als uitlaatklep mogen gebruiken (nogmaals bedankt) en toen ik wat later met het gemiste thuisfront skypte ging het weer een stuk beter.

Donderdag was mijn 1e werkdag en ik begon ’s middags om 12u op het strand. Ik doe eigenlijk vrij weinig. Ik mag geen bestellingen opnemen ofzo dus ik breng eten en drinken naar de gasten en maak een praatje met ze. ’s Avonds werkte ik om 7u in ons Thais restaurant Wang Warin, daar ben ik de hostess. Ik begroet iedereen die langs loopt en ontvang alle gasten. Ook hier doe ik dus eigenlijk weer niets maar ik vond het wel best leuk. Je vraagt mensen of ze gereserveerd hebben of niet en gaat met de mensen praten, best prima. Om half 10 was ik klaar. Ik werk hier trouwens 5 dagen per week, 9.5u per dag.

Ooh, ik was het bijna vergeten. Dinsdag hadden we nog een GM cocktail. Dat is een georganiseerde borrel waar sommige gasten voor worden uitgenodigd, ook wel het klaag- en socialize-uurtje genoemd. Bij Starwood (dat is de keten waar Le Méridien onder valt) heb je verschillende categorieën gasten, bijvoorbeeld premiummembers en goldmembers. Het ligt eraan hoe vaak je al in het hotel bent geweest, hoe lang je blijft en hoeveel je uitgeeft. Alle trainees zijn bij die cocktail aanwezig zodat zoveel mogelijk mensen in hun eigen taal kunnen praten met medewerkers. Het was best oké.

Donderdag na mijn werk zijn we nog naar het strand gegaan en hebben wat gedronken en gepraat. 3 Thaise trainees waren ook mee, Tomtom, Great en Amp. Ze hebben hier allemaal bijnamen want die namen hier zijn niet te doen! Ik leer trouwens zo veel mogelijk Thaise woorden en zinnetjes, ze vinden het namelijk ontzettend leuk als je hun in hun eigen taal begroet en vraagt hoe het met ze gaat enzo. Why not make a little effort?
Sommigen spreken Engels maar als ze het al spreken is het is erg gebrekkig. Ik praat hier niet in zinnen, alleen maar woorden. Af en toe voel ik me net een achterlijke als ik mezelf met een Thai hoor praten. Als je hier in normaal Engels zegt: ‘I come from the Netherlands and I’m doing my internship in F&B, I’m staying for five months’, dan snappen ze het niet. Je moet dan zeggen:’I, Holland. Trainee F&B, stay five months’. Heel langzaam en 2 keer herhalen, dan snappen ze het pas, misschien.. Ongelofelijk!

Ze zijn over het algemeen wel redelijk vriendelijk en ontzettend geïnteresseerd. Ze vragen je het hemd van je lijf. Het zijn wel ook heel erge roddellaars dus wij als trainees moeten goed op onze woorden en ‘daden’ letten.

Ik zou nog heel veel meer kunnen vertellen maar onderhand zullen jullie wel moe gelezen zijn en ik ben moe getypt. Dus, volgende keer meer!

Voor foto’s kunnen jullie trouwens ook terecht op mijn facebook pagina. Probeer onderstaande links maar eens.

http://www.facebook.com/album.php?id=1559550087&aid=102236

http://www.facebook.com/profile.php?id=1559550087

Uitleg bij de laatste link: klik op het kopje ‘foto’s’ aan de linkerkant, daar kun je het album Thailand 2011 aanklikken en daar staan ze allemaal in. Op de waarbenjij.nu site kan ik namelijk steeds maar 15 foto’s ofzo uploaden en het gaan dan heel langzaam.

Lieve allemaal, tot de volgende keer.

Liefs, Staschja

Ps. Iedereen bedankt voor de leuke berichtjes, ik vind het zo leuk als ik een nieuwe reactie op mijn verhaal krijg. Keeps me motivated!